Het verhaal,
Vanavond een fotosessie met Rene Lipmann en vooraf bespreken we hoe en wat de bedoeling is.
Rene is een enthousiast verteller, maar wijst ons erop dat we wel haast moeten maken, want het licht zal uiteindelijk snel verdwijnen. Doel is een duik van 45 minuten te maken.
Vooraf vraagt Rene ons geduld, want voor een goede foto is het zaak de juiste compositie, flitser instellingen+positie en onze positie en lampopstellingen te varieren. Uiteindelijk zullen van de vele foto’s maar een paar geschikt zijn.
We gaan te water en Rene geeft aan dat mijn masker niet zo geschikt is voor op de de foto. Lang leve het backup masker!! Er zitten echter geen gecorrigeerde glazen in. Mwoah, dan zien we maar wat minder scherp voor deze keer. We duiken naar de eerste locatie die redelijk ondiep is en we stellen ons op in de vlokjessoep.
Door die vlokjes en met een lichtstraal in mijn gezicht wordt ik zelfs lichtelijk psychedelisch. Het is alsof je in het donker door een sneeuwstorm rijdt. We volgen de aanwijzingen van Rene en blijven hier uiteindelijk een kwartier hangen in positie. Je trim wordt dan wel op de proef gesteld hoor. Normaal hang je niet zo lang op een positie, maar nu moeten we wel, want Rene probeert alle opties en settings die mogelijk zijn. Ted heeft al vaker geposeerd en kent de klappen van de zweep. Daarna zakken we rustig af en de temperatuur daalt van 21 naar 7 graden in twee minuten tijd. We zoeken naar karakteristieke blokken en we hoeven natuurlijk niet ver te zoeken. We positioneren ons weer en de ene flits naar de andere flits volgt met tussentijdse aanwijzingen. Links achter op de foto is een kleiblok te zien van circa 3 meter hoog.
We zwemmen verder en Ted leid ons naar de kabelhaspel. Ik zie dat Rene heel enthousiast wordt en vele malen worden de flitsers aangepast. Na elke foto wordt het resultaat bekeken om te zien of het nog niet beter kan. Rene is in dat opzicht een perfectionist die het maximale uit een foto wil halen. In de haspel zit een dikke baars, die ons verbaa(r)sd zit aan te kijken. Vreemde lui die duikers. Als Rene DE foto heeft geschoten laat ie ons direct het resultaat zien en schudt mij de hand en boxed Ted. Het enthousiasme werkt aanstekelijk.
 |
| De kabelhaspel |
Direct schiet mij de doorkijk te binnen, die mogelijk ook fotogeniek is. Inmiddels zijn er al 45 minuten verstreken, maar ik zie geen enkel zichtbaar teken dat Rene wil ophouden. We komen al snel bij het blok klei aan en Ted en ik laten ons voor het gat zakken. Nog een stukje dichter bij elkaar terwijl de bodem van hoofd naar voeten omhoog loopt en dat is best lastig als je net te veel lucht in je voeten zit. In de doorkijk zweven wolkjes aasgarnaaltjes en voor ons groeit mooi groene waterpest die we leuk kunnen belichten met onze lampen.
Het is toch echt een levensgroot aquarium hier. Net op het moment dat deze shoot voorbij is, zwemt er doodleuk een baars voor onze neus langs het gat. Dat had wel heel gaaf geweest om die op de foto te krijgen. Het wordt al beduidend donker en we zoeken het ondieper op. Scholen vis schieten voor ons langs in een grote zilverkleurige kluwen. Het fonteinkruid staat al aardig hoog. Woensdag meende ik al wat bijzonders te zien en uit voorzorg had ik vandaag maar wat potjes in mijn pocket gedaan. Ja hoor het is toch echt kranswier tussen het fonteinkruid!!!
Ik neem een takje mee en doe deze in een monsterpotje.
We zakken even wat dieper af en direct koelt het weer af. Uiteindelijk komen we bij een groot blok wat een beetje op een Potvis hoofd lijkt. Het heeft geen zin meer om foto’s te maken, want het licht neemt steeds meer af. We draaien om en zoeken toch even de warme laag op om tussen de scholen vis te zwemmen. Na 98 minuten komen we boven en de fotosessie is geslaagd. Ted heeft witte handen en Rene heeft het koud, omdat zijn polsseal begon te lekken toen we op 13 meter uitkwamen. Dan stroomt er dus ijskoud water binnen van 7 graden terwijl je net een kwartier in 21 graden hebt gezeten. Hij verteld, dat hij tijdens het fotograferen alle ongemakken vergeet. Ik moet zeggen dat het poseren op mij, min of meer hetzelfde effect heeft. Normaal ben ik altijd de koukleum, maar afgezien van wat koele voeten heb ik het voor een keertje niet koud. Onder het genot van een kop koffie/thee met een stuk ontbijtkoek praten we nog lang na tot het donker is. Dat deze plas fotogeniek is is een feit en de laatste foto is nog niet geschoten, want deze plas biedt zoveel meer.
We hebben er zowieso allemaal van genoten en de tijd vloog voorbij.
 |
| Doorkijkje |