Nieuwe ontdekking in de Bosplas.

Zondag 27-05-2018, Keltfest 

Koos en ik hebben afgesproken bij het Paviljoen voor een duik. Als ik de parkeerplaats op rijd, zie ik Koos lopen en draai mijn raam verder open. De parkeerplaats is compleet vol, zegt Koos. Er zit voor ons niks anders op dan naar Papa’s Beach House te rijden, want daar is het nog rustig.

Je ziet mensen lopen in kledij van honderden jaren terug en dan blijkt het Keltfest aan de gang te zijn. Dat is dit jaar voor het eerst in het Floriade gebied bij Vijfhuizen en men heeft al snel door, dat je bij het Paviljoen gratis kunt parkeren.
Terwijl ik de volle parkeerplaats weer verlaat, passeer ik een man met een grote baard en winkelwagen vol bier. Hij zal letterlijk en figuurlijk de mythische sfeer willen proeven die het evenement moet uitstralen. Een antwoord op een oude mythe ligt echter al 29 jaar op 16 meter diepte geduldig te wachten.


Papa’s Beach House

Het is hier lekker rustig en we kleden ons om. Je moet wel gek zijn om jezelf in een dik pak te hijsen om daarna met een dubbel 12 op je rug in de brandende zon naar de waterkant te lopen. De oppervlakte temperatuur van het water is ook nog eens 23 graden, maar ja onder de 7 meter diepte zakt de temperatuur naar 5-7 graden. Op het grasstrand liggen een aantal mensen te genieten van het weer in hun koele zwemkleding. 
Terwijl we onder water gaan zien we twee jongetjes aan de kant naar ons kijken. Wat zouden die twee nu denken? 
We hebben geen specifiek doel, maar ik wil eigenlijk wel richting de versmalling.
Het autowrak ligt er fotogeniek bij met een snoekbaars erop. Ik zet Koos samen met hem op de foto.


Er is iets in mij dat dieper wil en zodoende buigen we af de diepte in. De bodem glooit hier mooi en als je dan een heuvelrug ziet met een donker vlak erachter, dan denk je dat daar een diep gat moet zitten, maar als je er dan eenmaal bent, valt het erg mee.
Op de bodem ligt een tak met witte aanslag wat op koloniën klokdiertjes lijkt. Verderop ligt een dode vis, die wit uitgeslagen is van de bacteriën. De meeste duikers zullen deze omgeving vre-se-lijk saai vinden en ja ik moet toegeven dat het ook saai is.

Witte aanslag mogelijk klokdiertjes.

De ontdekking
Wat doen we hier eigenlijk in de kou? Het moment dat ik mij dat afvraag, zien we ineens wat wits opdoemen. Is het een plastic zak of toch wat anders?
We zwemmen er naar toe en het is een stuk plaatwerk in een uitgestrekte U-vorm en ik maak er foto’s van. Er staat ook iets van een letter op, maar ik kan niet thuisbrengen wat het is.

Mijn hart begint sneller te kloppen! Is dit wat ik denk wat het is en vinden we dit al na een kwartiertje duiken? Het is nu zonde om er niks mee te doen en terugvinden zonder een kruispeiling te maken is vrijwel kansloos. Dan schiet ik mijn deco-boei naar het oppervlak, zodat we na de duik het onderdeel weer kunnen vinden. Althans dat was het idee.
Nadat ik mijn spoel door een gat in de beplating heen haal en vastmaak, zwemmen we weg van het voorwerp.
Er komen al snel allerlei gedachten opborrelen. 
– Wat nou als recreanten naar de boei zwemmen en denken deze goed te kunnen gebruiken?
– Wat nu als men alarm zou slaan als deze boei lang blijft liggen, want die boei ligt vast en dat kan allerlei enge gedachtes oproepen bij diegene aan het wateroppervlak.

Geen goed idee Axel. Ik vraag aandacht van Koos. We gaan opstijgen hoor! We maken een nette opstijging met een deco-stop.
Eenmaal boven, zwemmen we naar de boei en ik besluit een nauwkeurige kruispeiling te maken.
We worden gadegeslagen door twee mensen in witte kleding die aan de kant staan.
Ik ben toch wel enigszins opgelucht dat we ons hebben laten zien. Ik zeg tegen Koos, “Volgens mij is dit een vliegtuig onderdeel”. Koos reageert verbaasd en ik vertel kort het verhaal wat mij bekend is.
Na de kruispeiling zakken we weer af om mijn spoeltje los te halen van het vermeende wrakstuk en zwemmen verder. Koos bergt nog even een stuk touw op en verwittigd mij van het feit dat mijn spoeltje aan het afrollen is. Mijn boei is uit mijn zak gevallen en uit het zicht verdwenen. Alleen door het oprollen van het touw, zie ik de boei weer in de groene achtergrond opdoemen. Wat vreselijk slordig!
Daarna zwemmen we langzaam terug richting naar de kant.
Onderweg vind ik nog een zuiver witte parasol die nog maar net in het water moet zijn gewaaid. Het gevonden stuk roept veel vragen op ook al heb ik een vermoeden. 
Eenmaal thuis ga ik op internet zoeken naar informatie.

Plaatwerk met letter

Gerucht.
Zolang ik in de Haarlemmermeerse bosplas duik (sinds 2009) is er altijd het gerucht geweest dat er nog brokstukken van een neergestort vliegtuig zouden moeten liggen. Ik kon het mij niet voorstellen dat er iets achter zou zijn gebleven, omdat een luchtvaartonderzoek altijd zeer zorgvuldig wordt uitgevoerd. Ik verwachtte eigenlijk dat alle onderdelen wel waren geborgen. Zou men dit dan echt tijdens het bergen gemist hebben?
In die periode was het zicht in de Bosplas mogelijk slecht en ook tijdens het bergen zal er veel stof opgedwarreld zijn, die dit onderdeel aan het zicht heeft onttrokken.
Het kan ook zijn dat het door andere duikers is gezien, maar nooit is gemeld of men heeft nooit beseft wat het kon zijn.

Concours hippique 17 juni 1989.
Het was tijdens deze dag dat een kwartier na het opstijgen, de eenmotorige Cessna F152 II met registratie PH-TVM in de moeilijkheden kwam. Het vliegtuig vloog erg laag en verloor z’n lift, waardoor het vliegtuig in de Haarlemmermeerse bosplas stortte. Door de drukte  waren die dag veel mensen getuigen van het ongeval. Link naar NRC artikel dd. 21-04-1990.

Melding
Tja en wat moet je doen als je zoiets vindt? Ik bel mijn broer die daar wel verstand van heeft en verwijst mij naar de Onderzoeksraad voor Veiligheid (OVV). 
Ik stuur die middag een mail en krijg een uur later al een reactie met de melding dat het besproken gaat worden binnen de OVV. Waarschijnlijk heeft het onderdeel geen toegevoegde waarde meer, omdat het onderzoek al jaren geleden afgerond was. We wachten in spanning af en in de tussentijd moet ik mij inhouden om het niet de hele wereld te vertellen.
Voor hetzelfde geld is het helemaal geen vliegtuigonderdeel en er zijn er ook nog nabestaanden die misschien geen prijs stellen op een verhaal als dit. 
Ik wil wel graag uitsluitsel krijgen wat het echt is en dan zit er maar één ding op, het vermeende wrakstuk bergen.
Uiteindelijk wil ik er ook niet te lang mee wachten, want het zicht zal er niet beter op gaan worden.

Als ik vraag wie er mee wil om wat op te halen dan is er sowieso één persoon die daar  interesse in heeft en een sublieme neus heeft voor het vinden verloren onderdelen. Dat is Robin. Dit onderdeel is voor hem echter al jaren verborgen gebleven. Woensdagavond komt het beste uit. Bart wil ook graag mee, maar om op zijn eigen verjaardag de snor te drukken, zal hem niet in dank worden afgenomen.

Woensdag 30-05-2018,  De bergingsoperatie.

Als een klein kind tel ik de dagen tot het dan eindelijk woensdagavond is.
Robin staat al te wachten op de parkeerplaats als ik aan kom rijden. Hij heeft een hefballon bij zich die 100 kg kan liften. Ik heb geen idee hoe zwaar het onderdeel eigenlijk is.
Nu wordt het een flink eind zwemmen naar de plek van de kruispeiling en dat is met deze hoge temperaturen behoorlijk zweten.
“Zijn we er al?” vraagt Robin. Nee nog lang niet!
Even later kom ik tot de conclusie dat we te ver zijn gezwommen.
We zijn te ver gezwommen Robin,  even een stuk terug!
Peilen peilen en nog een keer peilen. Nou daar gaat ie dan. Afdalen op hoop van zegen. Robin is net een menselijk anker en zakt zo de diepte in.
Afdalen gaat bij mij wat langzamer.
We komen uit op 18 meter en dat is echt te diep, want het lag op 16 meter. We zoeken in een patroontje rond. Zoals ik al verwachtte vindt Robin al snel het onderdeel. We zaten er ongeveer een meter of twintig vanaf. 

We wrikken het los uit de bodem en verplaatsen het een paar meter verder op om het beter te bekijken. Dan blijkt het toch groter en onhandelbaarder te zijn dan we dachten. Onder water geeft het een enorme weerstand.
Dan zien we een klepje open klappen en we maken de binnenkant schoon. Het woord Cessna verschijnt. We kijken elkaar aan en schreeuwen het uit voor zover dat mogelijk is dan. Het is niet te geloven dat dit al 29 jaar op de bodem ligt.
Robin bevestigd de hefballon door het gat van het open geklapte klepje en blaast wat lucht in de hefballon. Veel heeft het niet nodig om het te liften.Tijdens het liften kijk ik nog even naar het klepje en als ik het vastpak, komt het los.
Wat een mazzel dat het nu gebeurd en niet tijdens het transport. Ik doe het klepje in Robin’s broekzak en sluit deze zorgvuldig, want dit willen we niet kwijtraken.
Bewijs dat het om het vliegtuigonderdeel gaat.
We proberen het eerst onder water voort te duwen, maar dat is geen doen en laten het verder naar de oppervlakte stijgen.
Naar het oppervlak

Robin 

Aan het oppervlak
Eenmaal boven besluiten we het maar naar de dichtstbijzijnde kant te slepen en het verder maar te dragen naar de auto. Het is net een drijfanker en we slepen ons droogpak zeiknat van het zweet. Eenmaal aan de kant blijkt pas hoe groot het is. Eens kijken of we een foto van ons tweeën kunnen maken. Er komt echter een jong stel onze richting op gelopen die nieuwsgierig naar ons staan te kijken. ‘Kunt u een foto van ons maken?’, vraag ik. De man wil dat wel doen. Ze vragen wat het is? Vermoedelijk een vliegtuig onderdeel, maar zeker weten doen we het niet.
Robin (rechts) en Axel (links)
Motorkap.
Robin neemt de kap mee en ik de vinnen. Het wordt allemaal steeds zwaarder naarmate we de 350 meter afleggen naar de auto. 
“Past dit wel in je auto? vraagt Robin. Natuurlijk past dat in mijn oude Starlet uit 1987.
Na wat kunstig vouwwerk past de kap in de auto. We glunderen, want het oude gerucht blijkt toch te kloppen. De letter die we zien is een groen omrande letter T.
Thuis ga ik nogmaals op internet zoeken en zie dat het om de motorkap gaat. Het ronde gat is de doorvoer van de uitlaat en het klepje geeft toegang tot de oliepeilstok.

Groen omrande letter.
Onder deze link is het betreffende vliegtuig vinden dd 17-05-1986 te Lelystad.
Uitsluitsel
Eenmaal thuis, stuur ik een mail aan de Onderzoeksraad dat er bewijs is gevonden en dat het inderdaad om een Cessna onderdeel gaat.  Ik vraag om advies wat ik ermee mag/moet doen. Na een kleine twee weken krijg ik uitsluitsel. De eigenaar en betrokkenen hebben geen interesse of belang bij deze motorkap. Dat is dan ook de reden dat ik het nu pas naar buiten breng. 
In de tussentijd kreeg ik donderdagavond 7 juni, voordat ik het water inging om te zwemmen nog twee vragen van een man en een vrouw. De vrouw vroeg, “Is er überhaupt iets te zien onder water?” Uiteraard antwoord ik een volmondige ‘ja’ met toelichting. De man vroeg of er nog resten van een neergestorte vliegtuig liggen. Het is toch niet te geloven dat dat onderwerp uitgerekend nu gevraagd wordt, terwijl er in mijn garage een motorkap van een Cessna staat te drogen. Ik had het OVV beloofd er nog even niets over naar buiten te brengen en dus ontkracht ik nog maar even de aanname van de man.

Wij beseffen goed dat dit verhaal, 29 jaar oude maar pijnlijke herinneringen op kan halen. De vondst is een onderdeel van de geschiedenis van de Bosplas, die wij proberen aan te vullen door middel van dit blog van Project Baseline.
We zijn er nog niet over uit wat we met de motorkap gaan doen, maar we kunnen het eventueel weer afzinken op de plek waar wij het vonden, zodat het kan dienen als een monument van wat er op 17-06-1989 is gebeurd.

Indien er vragen, opmerkingen of suggesties zijn over dit blog over de Cessna, kun je onderaan de pagina een opmerking achterlaten of contact opnemen via email: 





Speciale dank aan Koos en Robin die deze vondst en berging mogelijk hebben gemaakt.



Axel Gunderson































3 gedachten over “Nieuwe ontdekking in de Bosplas.

  1. Willem D zegt:

    Wat een sensationeel verhaal Axel, erg leuk geschreven ook. Moet eern spannende tijd geweest zijn. Altijd gaaf iets "vreemds" te vinden. Ik zou zeggen: inderdaad terug leggen op de vindt plaats als nagedachtenis. Is er trouwens bekend of erbij gewonden of erger gevallen zijn ?

  2. Edo Lorist zegt:

    Wat leuk om te lezen. Ik was destijds 1 van de vele getuigen die het heeft zien gebeuren. Recht voor mijn neus, want ik stond op het surfstrandje. Heb er laatst nog naar gezocht op internet en je komt er bijna niets meer over tegen. Mocht je nog info willen over wat er toen gebeurd is en hoe de reddingsoperatie in zijn werk ging (met 2 mislukte pogingen), dan neem je maar contact op.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.