“Wie wil er zondag nog duiken?” schreef Dick in de Whatsapp groep. Dat soort dingen lees ik altijd vrij laat, omdat ik de meldingen uit heb staan. Door soms drukke activiteiten in de app, regent het meldingen. Zaterdagochtend besefte ik dat ik die zondag wel degelijk een mogelijkheid had om te duiken en zodoende kreeg ik te lezen dat het in Slijk-Ewijk zou plaatsvinden met de melding: DPV mee!
Prima, maar eerst nog mijn droogpak repareren, waarvan de linker broekpijp nota bene tijdens een snorkelsessie gigantisch lekte. Ik sopte in mijn laars.
Het bleek nu net de naden zijn die ik nog niet eerder had dicht gesmeerd.
Hoppakee weer een laag lijm er overheen. Op hoop van zege dat ik zondagochtend niet 1,5 uur voor Jan met de natte droogpakpijpen naar Slijk-Ewijk ben gereden.
Het is best druk bij Slijk-Ewijk strand en Dick verteld dat we vandaag met z’n zessen duiken.
Twee Rebreatherduikers en de rest met Open Circuit. Ik heb in ieder geval de kleinste scooter. Ik stel mij even voor en zo worden ook buddyparen gevormd. Ik ga met Dick. Het doel is om een soort rondje te doen.
Ik weet dat deze plas erg koud kan zijn en we gaan zien hoe warm mijn nieuwe Kwark pak is. Het is een vreemde merknaam. Een pak kwark of een Kwarkpak, tja, het is niet te vergelijken.
Ik duik met een Dubbel 8,5 en de rest met dubbel 12’s. Nu gebruik ik weinig lucht dus dat zit wel snor. Het doel is om naar 26 meter diepte te gaan en via een autowrak door te trekken naar de zuigkorven. Ik vraag nog of lucht nog een probleem is mbt no-deco tijd, maar ik hoef me geen zorgen te maken, omdat we relatief kort op die diepte blijven.
Zo dalen we af naar de boomstam op een meter of 6 diepte voor een bubbel check.
Na een korte onderbreking dalen we snel af naar 25 meter. WOW! het is hier 6,5 Celsius en verhip, mijn linkerbeen is nog steeds droog! Het zicht is fenominaal en we kunnen elkaar van verre blijven zien. Een van de jongens zijn masker loopt telkens vol en we wachten even tot het probleem is opgelost.
In de verte zien we het autowrakje met een parasol erbij. Het ligt bij een heuvelkam. Ik neem wat foto’s en we gaan verder. Dit is wel gaaf hoor.
Het stuk wat we nu afleggen is wat saai met onder ons een aflopende bodem welke deels bedekt is met mosselen. Als we dan even door de spronglaag op circa 10 meter diepte prikken neemt het zicht af en de temperatuur heerlijk toe, maar even later dalen we weer net onder de spronglaag.
Uiteindelijk komen we bij de zuigkorven met de dikke slangen er aan. Ze zijn volledig begroeid met mosselen. Vanaf dat punt draaien we om en komen nu wel lekker boven de spronglaag te hangen. De tijd verstrijkt en het rode lampje van mijn scooter begint te knipperen. Mijn accu zal met een 10 minuten wel leeg zijn en we zijn er nog niet.
En als de accu leeg raakt, dan vertrouw ik op een sleepje van mijn buddy.
Na 88 minuten zit er echt geen prik meer in mijn Suex VRT scooter en ik sein naar Dick die gelijk stopt. Volgens de boekjes zou de VRT het slechts 60 min uithouden, dus dit resultaat valt mij bijzonder mee. Onderweg zijn we wel 2 a 3 minuten gestopt, maar dan nog.
Seinen naar de anderen die voor ons scooterde haalde niks uit omdat onze lampen zwakker waren dan het zonlicht. De jongens komen we later wel tegen. Ik hang de scooter met de neuslus aan mijn D-ring die op mijn stuitje zit en houd met één hand de D-ring van Dick vast. Ik leg mijzelf in vaanstand, zodat we zo weinig mogelijk weerstand hebben en zo scooteren we een stukje. Als we even aan de oppervlakte gaan om te kijken waar we zitten, kijken we beide verbaasd rond. Waar zitten we in hemelsnaam joh? Al snel komt de groep ook naar boven en leiden ons naar de instap, wat evengoed toch nog even ruim 10 minuten scooteren is.
Onderweg zie ik prachtige velden met kranswieren, grote scholen met jonge vis en hoge fonteinkruiden. Het zie het allemaal voorbij komen tussen de benen van Dick door.
Na totaal 109 minuten staan we weer bij het beginpunt. Ik denk dat we wel zo’n 2,5 km afgelegd hebben.
Ik heb mijn scooter pas 3 jaar en nu ervaar ik dus een tekortkoming qua burntime van mijn Suex VRT. De VRT kan ik upgraden door de NiMH accu te vervangen met een Li-Ion accu. Die heeft 150 min op standje 1 (cruise) en 100 min op standje 2 (max vermogen). Stof om over na te denken dus.
Dit was dus een enerverende, leuke en leerzame duik.
Waarom doe ik soms zwart-wit foto’s?
In dit water met een lichtgroene kleur is een foto met mijn toestel snel overbelicht. Donkere pakken en witte cilinders is niet echt ideaal. Ook zag ik soms wat rode tinten als je naar een wit oppervlak keek. Dat gebeurt vooral als je ondiep zit. Zwart-wit kan in de nabewerking beter omgaan met overbelichting dan kleur en zodoende kies ik af en toe voor zwart-wit.
Soms krijg ik domweg de kleuren niet goed. Persoonlijk vind ik overgecompenseerde foto’s vaak minder mooi. Zoals foto’s in een blauwe zee met zo’n magenta zweem erover. Op een foto hou ik wel van natuurgetrouwe kleuren zoals ik ze onder water zie. Dat kan soms heel groen zijn zoals in de Bosplas, maar dat is in mijn optiek in het echt ook zo.
Als je een foto aanklikt zie je een groffe korrel. Ik heb een Canon G15 en die groffe korrel vind ik eigenlijk wel wat hebben en het is ook een gebrek aan beter hoor. Zeker in donkere omstandigheden met een sluitertijd van 1/80. Ik kan zonder flitsers of lampen geen scherpe foto maken met 1/60.
Ik vind dit kleine cameraatje verdomd handig om mee te nemen en tijdens het scooteren kan ik ook nog gewoon kiekjes te maken, want meer dan dat, zijn het niet. Dat betekent ook dat er een hoop foto’s niet echt bijzonder zijn. Het legt voor mij herinneringen vast.
Het is denk ik onmogelijk om met een grote systeem- of spiegelreflexcamera in een groot onderwaterhuis tijdens het scooteren even een foto te maken.
Bedankt voor de sleep Dick en de anderen bedankt voor de begeleiding!
Axel.