Omdat mijn rechter laars van mijn droogpak lekte, besloot ik toch maar mijn pak weg te brengen voor nieuwe en ook wat meer robuuste laarzen. Het komt eigenlijk nooit uit om het pak weg te moeten brengen, want mijn oude Santi reserve droogpak…. Nou ja, ik kon net zo goed een postzak aantrekken, omdat ie aan alle kanten lekte. Die heb ik uiteindelijk weggegooid.
Bart vroeg of er die zondag nog gedoken werd voordat ik mijn droogpak zou wegbrengen. Tja wat nu? Nou had ik nog mijn oude Scubapro 7mm +5mm semidroogpak getalkt in de kast liggen. Het dateert van 2006. Mijn laarzen liggen er ook nog alsmede mijn oude lichte vinnen. Het Haarlemmermeerse bosplaswater is een 20 graden tot aan de bodem, dus dat durf ik wel aan. Dus ik zei tegen Bart dat we wel een duik konden gaan maken. Toch eerst even passen want ik ben de afgelopen vier jaar 2 kg aangekomen na 31 jaar. Nee, geen biopreen! Ik ben sinds vier jaar actiever gaan sporten. Het is even worstelen om in het pak te komen en daar sta ik dan als een rubberen hark in het pak. Het uittrekken kost de meeste moeite, maargoed, je moet wat over hebben voor je hobby. De kap die aan de shorty vast zat had ik jaren geleden al losgesneden, omdat mijn voorhoofd helemaal ontbloot lag.
Omdat ik geen zakken heb, kan ik ook een aantal zaken niet mee te nemen, zoals mijn backup masker, Het natte notitieboek, spoeltje, boeitje. Dat is even wat minder, maar gelukkig heeft Bart wel zakken op zijn droogpak.
Dus om 09:00 uur sta ik bij de Bosplas en komt Bart eraan gereden.
Het is prachtig weer en Bart en ik hebben er zin in. Vandaag staan weer de stijgvallen op het menu en we kijken even rond met de scooter om te zien of het zicht ook beter wordt of niet. Bart heeft geen enkele moeite om zijn droogpak aan te trekken en begint wat de grijnzen als ik me in mijn semidroogpak probeer te hijsen.
Extra lood is denk ik niet nodig, maar ik wil van te voren wel even testen of ik niet te licht ben met mijn dubbel 8,5 liter, waar standaard, 1 kg lood aan hangt. Als ik naar de waterkant loop kan Bart het niet laten een foto te maken. Haha lachen man! Je hebt van die mensen die, ongeacht wat ze aanhebben, goed op de foto staan, maar ik behoor zeker niet tot die categorie.
Eenmaal in het water zak ik even door de knieën om te voelen hoe het drijfvermogen aanvoelt. Verhip, het maakt niks uit qua drijfvermogen in vergelijk met mijn droogpak joh! Met de lichte vinnen lig ik prima in balans. Ik wenk Bart dat ie geen extra lood mee hoef te nemen uit de auto.
Langs de kant zie ik wel wat blauwalgen drijven en soms als grote groene snotdotten.
Ondanks dat het onder water in de eerste paar meters helder lijken is het zicht als je wat dieper gaat toch wat minder. We komen bij de kerstbomen uit waar weer veel jonge vis omheen zit. De boomnaalden zijn er echt af en er zijn wel iets van verstofte Hydroïdpoliepen die op naalden lijken.
het zeilbootwrak kunnen we net aan zien en ik zet de vijf fotopunten maar even op foto.
Bart en ik houden elkaar goed in de gaten en het ik hang lekker achter mijn scootertje. Benen zijn niet te zwaar. Als we even Stijgval 1 benaderen gaan we weer over op de benen. Bij een frog kick klappen de slappe vinnen wel dubbel, aangezien die gemaakt zijn voor de welbekende schaarbeweging met de benen. Die schaarbeweging vind ik niet prettig meer en op langere stukken doodvermoeiend.
In stijgval 1 zie ik voor het eerst blauwalg koloniën in het potje! Je ziet ze wel tegen het dak van de fles aanzitten, maar die blijven daar een beetje hangen.
We wisselen het potje en gaan verder naar station 4, waar ik even snel een foto van neem. Daarna door naar de andere twee stijgvallen. Bart heeft een goed oog en ziet ze snel. Ook daar potjes wisselen en er ook daar zitten blauwalgen in.
Op de bonnefooi richting West. We vliegen langs de mooie bekende blokken klei en duiken nog even de diepte in. Hier liggen nog steeds dikke geelbruine plukken algen op de bodem.
Waar ik vorige keer zo’n moeite mee had om het monument te vinden, hebben we het nu in één keer te pakken.
Althans, ik zie een dunne zwarte slang op de bodem en kijk er nieuwsgierig naar, draai mijn hoofd omhoog en kijk regelrecht naar het monument. Nou ja zeg! We maken het bord nog even mooi schoon en het is ongelooflijk dat de motorkap compleet begroeid is met mosselen, terwijl het aan de andere zijde op vrijwel dezelfde diepte na 29 jaar amper begroeit was.
Dat is toch wel opmerkelijk.
De bruiskoppen (diffusors) van het mengsysteem zijn hier en daar behoorlijk begroeid en we maken er eentje voorzichtig vrij van mosselen en hydroïdpoliepen. Die laatste zijn dol op stromend en zuurstofrijk water.
Na 80 minuten wordt het wel tijd voor koffie en koek. Later haal ik nog plankton en meet nog even het verticale zicht, wat op dat moment 4,8 meter is.
Tijd weer om naar huis te gaan en de vangst te bekijken en die vangst is te zien onder de FOTOS knop bovenaan dit verhaal.
Bedankt voor de leuke duik Bart!