We gaan maar eens in de Bosplas kijken, want ikzelf was er al een tijd niet geweest. Het regende keihard dus het leek mij wel een goed idee om mijn droogpak thuis aan te trekken. Zo reed ik in mijn wortelpak naar de Bosplas. Manuel had zijn pak thuis ook al aangetrokken, maar dat ziet er uit alsof je er mee naar een gala kan.
De verhalen over het zicht in de Bosplas zijn veelbelovend, dus gaan Jeroen, Bart, Manuel en ik maar eens kijken hoe het erbij ligt.
Nee, geen metingen vandaag. Waarom? Geen zin in eigenlijk.
Het is een regenachtige en stormachtige dag. De vliegtuigen bulderen over ons hoofd met vol vermogen om hoogte proberen te maken.
Jeroen, Bart staan al op de parkeerplaats en Manuel volgt al snel na mij. We hebben afgesproken om te scooteren.
Er wordt gevraagd wat het plan is en Bart wil wel een rondje. Jeroen wil een beetje op tijd terug zijn, maar minimaal even de put in om daar te kijken. Manuel wil wel een beetje de vaart erin met de scooters. Volle kracht voor Manuel en Jeroen zal iets van 80 meter per minuut zijn, maar ik kom niet verder dan iets meer dan de helft. Bart z’n scooter gaat met zijn eigengemaakte super accupakket ook sneller dan die van mij.
Ik vind de puinwanden bij de steigers altijd erg leuk om te bekijken. Het is een aardig wensenpakket.
Bij het te water gaan blijkt dat Jeroen zijn droogpakrits niet helemaal gesloten was en er is water in zijn pak gelopen. Bart helpt hem dat op te lossen terwijl we nog in het water staan. Gelukkig heeft hij wel een verwarmd onderpak.
Het zicht ziet er veelbelovend uit en we kunnen inderdaad nu eens wat verder kijken.
Eerst even naar het Paviljoen. We schatten het horizontale zicht op een meter of 6, want de volgende paal van het Paviljoen kan ik pas zien als ik een paal passeer.
Van daaruit gaan we de put in en prompt komen we een kleine meerval tegen. Het zicht is hier wel weer wat minder.
Vanuit de put zoeken we het iets ondieper naar iets van 12 meter langs de wand. Ik stop even om te kijken of iedereen nog comfortabel is als Manuel mij vraagt om te kijken. Hij zit vast in een vislijn en blijft stil hangen terwijl ik de vislijn probeer te ontwarren. Godzijdank heeft de sportvisser in kwestie kennelijk de lijn laten vieren en zelf doorgesneden, nadat ie kennelijk onze bellen voorbij zag komen. Het is een wirwar van draad en ook Bart heeft een deel van de lijn te pakken. Bij hem hangt het lood en het haakje los aan zijn arm en zit gelukkig niet in zijn pak gehaakt. Ik snij wat lijn af, want het is te ingewikkeld.
Inmiddels wordt het wat stoffig en we verplaatsen om alles beter te bekijken. Uiteindelijk heb ik Manuel en Bart bevrijd en wikkel vervolgens nog een meters lijn op. Er komt geen eind aan en het lijkt erop dat de visser veel lijn heeft meegegeven. Dit opruimen kost ons iets van 7 รก 10 minuten. De opgerolde lijn doe ik in mijn broekzak. Tijd om verder te gaan, echter is het stuk bij het Zuidstrand best wel saai. Af en toe een vispoetsplaats, wat een ovale kuil is met een stok overdwars. Die kuil ontstaat doordat een vis langs de stok schraapt en met een krachtige vinslag, zich afzet, waarbij er een ovale kuil ontstaat.
Iets dieper wordt het iets interessanter. Een dwaze redelijk magere karper komt ons dwars tegemoet en zwemt zo tegen de scooter van Bart aan! Nou, Bart kon ‘m niet tijdig ontwijken, aangezien de karper ineens van richting veranderde en versnelde.
We buigen af naar het Oosten en volgen de 9 meter lijn naar het Noorden. Als we bij de stenen buizen komen wordt de bodem weer interessant. Grote blokken, rioolputten en de dekschuit / roeiboot die deels uit de wand steekt.
Persoonlijk vind ik het nogal leuk om tussen de kleiblokken door te vliegen met de scooter. We komen nog een groepje baarzen tegen en zo vliegen we richting het zeilbootwrak. Daar houden we onze decostop en in die tijd maak ik hier wel de stationsfoto’s van het wrak.
Je kunt het wrak helemaal zien!
Na 65 minuten staan we weer aan de kant en meerdere duikers staan op de parkeerplaats hun oudejaarsduik te vieren.
Jeroen heeft trouwens ook nog een zwerfsteen gevonden op een meter of 6 diepte en via de Facebook groep Happy-HRLMR gedeeld en de steen blijkt ongeveer een jaar geleden gemaakt te zijn! Die stenen mag je meenemen en houden als je ze mooi vind of weer op een andere plek leggen. Je kunt ze dus ook op de Facebookgroep melden, zodat de makers het allemaal een beetje kunnen volgen.
Na de duik praten we nog na onder het genot van een kop koffie en oliebollen. Het was een “ingewikkeld” en een wat rommelig duikje.
Het is nu wel de derde keer dat ik meemaak dat ikzelf (die lijn kon ik op tijd uit mijn kraan vrijmaken voordat de haak voor mijn gezicht voorbij schoot) en twee buddies een actieve lijn hebben geschept en de haak zich in het droogpak ankerde.
Je ziet de lijnen ook echt niet ondanks het feit dat deze lijn knalgeel was, mede omdat ons gezichtsveld beperkt wordt door onze duikmaskers.
Het is gelukkig goed afgelopen.
Beste wensen voor 2023 allemaal!