Het verhaal is inmiddels wel bekend denk ik, maar voor diegene die de voorgeschiedenis nog niet weten zijn twee linkjes.
27-05-2018 NIEUWE ONTDEKKING
10-03-2019 MONUMENT VOOR HABBY
Het Haarlems Dagblad heeft nog een artikel gepubliceerd over het leven van de familie. Het was dus een bijzonder jaar te noemen vanaf het moment dat we de Cessna motorkap vonden op 27 mei 2018.
Het eerste contact
Het was op 9 juni 2018, dat ik een Messenger bericht kreeg van een nog onbekende vrouw (Petra) die had gehoord, dat er een vliegtuigonderdeel geborgen was. Ze vroeg of ik iets tastbaars had voor de verjaardag van haar vriend Ramon. Ramon bleek namelijk een zoon van Habby Wilts te zijn. Ik had inderdaad wel wat bijzonders voor hem. Mijn vrouw en ik waren net onderweg naar mijn tante die ook jarig was, maar we maakten graag even een ommetje. Na een leuk gesprek overhandigen we het olievulklepje. Mijn vrouw Erna, kwam met het briljante idee om het verhaal wat ik op de site had gezet, erbij te doen. Zo kon Ramon eerst over de vondst lezen voordat hij het cadeau zou ontvangen. Ramon was verguld van het cadeau.
Vanaf dat moment heeft de motorkap al die tijd bij mij in de garage gestaan. Ramon heeft ‘m goed kunnen bekijken. Als je er over na gaat denken is het eigenlijk bizar dat we het pas na 29 jaar überhaupt gevonden hebben. Je zou verwachten dat er bij een luchtvaarttechnisch onderzoek geen onderdeel mag missen, maar het is echter niet ondenkbaar dat het zicht onder water in die periode slecht kon zijn geweest. Het is een feit dat je een groot object op een meter afstand zo voorbij kan zwemmen zonder het te zien.
Sonarbeelden
Eigenlijk was het al sinds 2015 bekend, dat er iets op de bodem lag, echter kon het niet benoemd kon worden.
In 2016 kreeg ik de sonarkaart van de gemeente Haarlemmermeer met daarbij wat foto’s van objecten. Daarop waren goed de slangen te zien van de destijds nog aanwezige beluchtingspontons en betonnen ankerplaten.
Ik had toen niet het plan bedacht om daar letterlijk dieper in te duiken en alle onbenoemde object op te zoeken. Tja een schaduwtje zou één van de vele kleiblokken of puin kunnen zijn.
Pas twee weken terug ging ik eens de foto’s nog eens bekijken en verdomd, de kap staat er gewoon op en de coördinaten komen aardig overeen met de kruispeiling! Er lijkt ook wel een deelafdruk van het vliegtuig te zien te zijn onder het object. Robin zag dat ineens en zo vallen er steeds meer puzzelstukjes op hun plek.
Sinds het contact met de familie Wilts heb ik mooie verhalen mogen horen over Habby en ben zodoende meer over hem te weten gekomen. Eigenlijk zijn er best veel mensen die hem gekend hebben of van hem hebben gehoord.
Dat de motorkap iets van een monument moest worden was min of meer al vrij snel duidelijk, alleen moest er nog een goede locatie en datum bepaald worden. De plek waar wij het vonden was niet ideaal aangezien de bodem daar erg zacht is en de kap snel zou kunnen omvallen of wegzakken. Er zit te weinig verband in de constructie van de kap om het als een dak neer te zetten. We wilden de gedenkplaat ook met enige regelmaat schoon kunnen houden en dus moet het ook weer enigszins bereikbaar zijn.
De huidige locatie was een super voorstel van Robin en 10 maart hebben we de kap met Robin, Dick , Bart en ik, rechtop neergezet. Toch was ik niet helemaal tevreden omdat al snel bleek dat ie eigenlijk te diep lag. Het zicht liep daar snel achteruit. Op het laatste moment hebben we het hoger geplaatst. Er is meer daglicht en tevens een stuk helderder.
Voorbereidingen
De datum was ergens eind februari gezet op 31-03-2019. Dat is de verjaardag van Habby. Hij zou 69 zijn geworden. De periode is ook goed aangezien vanaf deze datum het zicht in de Bosplas snel gaat teruglopen. Temperaturen lopen op en algen gaan hard groeien. Het zicht in de bovenste 6 meter is trouwens al flink teruggelopen.
Begin maart zijn we met de voorbereidingen begonnen, want we hadden maar vier duiken de tijd. Het was pure mazzel dat Emile met zijn duikboot (of liever gezegd “Sub”) die datum kon komen en ook fotograaf Cor Kuyvenhoven kon die dag. Op die manier zou de familie een gelegenheid hebben het monument met eigen ogen te kunnen zien en zou het moment mooi vastgelegd worden op de gevoelige chip.
Gauw alles geregeld met de gemeente Haarlemmermeer voor toestemming om de kap te plaatsen.
Het afzinken van de motorkap zouden we niet op 31 maart doen, om de simpele reden dat het plaatsen, grote stofwolken zou kunnen opwerpen, waardoor er op dat moment niets te zien zou zijn vanuit de sub.
Er werd een gedenkplaat geregeld door de familie. Een week van te voren moest ik nog bedenken hoe ik dat het beste op een paal kon monteren en wel op zo’n manier dat het tientallen jaren mee kan gaan. Ik heb een SETL plaat opgeofferd om de plaat erop te lijmen met watervaste lijm. Twee rvs slangenklemmen om een PVC buis en het was klaar. Hoe minder metaal hoe beter, want verschillende metalen onder water is nooit een succes. Nu hopen dat de lijm blijft houden.
Robin kwam met wederom met een goed idee om een gidslijn aan te leggen voor de sub, zodat Emile het makkelijker kon vinden. Ik had nog een lang touw liggen en een aardpen, die Mysteryland een paar jaar geleden had achtergelaten. Ja wie wat bewaard, heeft wat.
31-03-2019 De duik
Vandaag gaat het dan gebeuren op de verjaardag van Habby. Er staat een bruusk koud windje, maar de zon schijnt wel gelukkig. Bij de helling staat Robert al te wachten. Vervolgens komt Robin aangereden met de noodboot op de trailer. Die mag alleen te water als er een noodgeval is. Dat hebben we zo met de gemeente afgesproken. Robert gaat vandaag een eerste scholingsduik doen met de sub. Emile komt aangereden met de “Drebbel” op de aanhanger. Robin en ik zullen samen met Cor en Dick vanaf het Paviljoen gaan duiken en hebben daar wat tijd voor nodig. Emile vraagt alleen of ik de (eervolle) taak op mij wil nemen om in de sub te gaan zitten bij het te water laten en ‘m naar de steiger te varen. Cor en Dick worden geïnformeerd dat het even ietsje uitloopt en Robin gaat zo snel mogelijk naar hun toe.
Eerst nog even een korte instructie en dan sluit ik de acrylkoepel en maak mij klaar om van de helling af te worden gerold. Even de adem inhouden en… oh nee dat hoeft niet.
Ad komt ook aangelopen in zijn wetsuit. Hij snorkelt wekelijks en doet ook altijd mee met de jaarlijkse schoonmaak. Tevens kent hij Ramon weer heel goed. De wereld is echt heel klein. Ad is bereid om de sub los te koppelen van de trailer.
Ik blaas de softtanks verder op, zodat de sub ietsje hoger en stabieler op het water komt te liggen. Op het moment dat ik wil draaien met de sub, doet
de rechter motor het niet, maar de linker motor wel. Hekmotor doet het ook gewoon. De sub draait best snel op de linker aandrijving en ik vaar daarna op de hekmotor naar de steiger en meer dit kostbare speeltje af.
Robert en Emile zullen de familie Wilts opvangen bij de steiger terwijl ik mij bij Cor, Robin en Dick voeg om het ontvangstcomité te vormen bij de motorkap.
Nog voordat ik me omgekleed heb roept Robin, dat de sub al op locatie ligt. Allememaggies. Dan maar even de vaart erin. Dick en ik gaan al te water om via het oppervlak naar de locatie te zwemmen. Dat is best pittig en we peddelen op ons rug verder. Dan komt Emile geruisloos aan het oppervlak voorbij varen en Ramon zit op het dek. Hoi! Kunnen jullie Cor en Robin een sleepje geven? Het is nogal een zware camera met lampen dus dat scheelt tijd en inspanning. Zo gezegd zo gedaan en Cor en Robin houden zich vast aan de horizontale staartvinnen.
Eenmaal op locatie dalen Dick (met Gopro op het masker) en Cor met de professionele fisheye en ik alvast om naar het monument te zwemmen. Cor baalt even als het zicht in de bovenste laag heel slecht is, maar onder de 6 meter trekt het zicht open. Gelukkig! Even zoeken naar de gidslijn en dan snel naar het monument, zodat Cor wat opnames kan maken en de zichzelf in de juiste positie kan plaatsen.
Emile laat de sub zakken, waarna Robin de sub naar de plek begeleid.
Al snel zien wij de felle lampen opdoemen uit de groene achtergrond. Emile weet de sub bijzonder kundig op positie te krijgen zodat Cor zijn foto’s kan maken. De gebroeders Wilts aanschouwen het monument vanuit de sub. Ik dacht eerst dat Ramon met zijn moeder zou gaan, maar hij wordt vergezeld door zijn broer Maurice.
Terwijl we rustig bij het monument blijven hangen, manoeuvreert de sub wat om het monument heen. Vervolgens draait de sub heel rustig weg en beginnen wij de gidslijn weg te halen en de boeitjes op te ruimen. Daarna zwemmen we terug naar het Paviljoen om daarna weer richting Papa’s Beach House te gaan. Cor heeft ijskoude handen gekregen en ik heb zelfs moeite om hem bij te houden. Eenmaal op de wal gaat Robin alvast weer naar de overkant, omdat hij zo meteen een ritje gaat maken in de sub samen met zijn vriendin. We verzamelen bij Papa’s Beach en genieten van een lekker bakkie koffie. We praten na met de familie Wilts en vragen hoe ze het vonden. Tja het is geen alledaagse bezigheid om in een duikboot te zitten en een monument ter ere van hun vader te bezoeken.
Daarom ben ik Emile en Cor ook zo ontzettend dankbaar dat zij dit wilden doen.
Cor wil nog even wat foto’s maken van Marga, Ramon en Maurice op het Zuidstrand. Cor laat alvast wat foto’s zien en die geven direct een mooie indruk van het moment. Ze zijn blij hoe alles verlopen is. Dit was ook wel een heel bijzondere ervaring.
Robin en Prisca zijn intussen al onder water in de sub. Zo kan Prisca ook zelf ervaren, hoe het is om in de Bosplas te duiken. Ze vindt het gaaf!
Robert stapt daarna met Emile en Cor de sub in en maakt zijn scholingsduik terwijl Robin en ik kantwacht zijn. Het windje is echt fris!
Een jongetje vertelde zijn ouders dat ie een duikboot had gezien. De ouders reageerde met enig ongeloof. Ja jongen, dat kan toch helemaal niet? Jawel, kijk daar!
Ze komen de steiger opgelopen en kijken met verbazing naar de sub. Kan ie echt onder water? vragen de ouders. Jazeker. Hij zij al dat ie een duikboot zag, maar we dachten dat ie een grapje maakte. Wie weet is dit jongetje wel de volgende duikbotenbouwer.
Als Robert met Emile en Cor terugkomt geeft Robert aan dat het nog helemaal niet zo eenvoudig om de sub te besturen, met al die afsluiters, meters en protocollen.
Er is nog een ritje te doen. Mag ik het ook proberen Emile? Ja hoor Axel.
Vet! Tja wat Robert al zei. Je moet een hele checklist afwerken. Oppervlak controleren, Koepel dicht, drukmeters controleren, Zuurstof open, controle van zuurstof- en CO2 meter. Afsluiter open, ontluchten en wachten tot het water hoog genoeg boven de koepel staat. Afsluiters dicht en dan trek je de sub met de boordmotoren naar stukje naar beneden. Dan horizontaal trimmen. Er moet een zakje lood naar achteren. De sub moet licht positief zijn zodat je je naar beneden kan voorstuwen. Zo maak je het minste stof. Door je gewicht wat te verplaatsen kun je de sub ook laten dalen en stijgen in de vaart. Ik wist niet dat ie zo gevoelig reageerde. De dome (voorruit) geeft zo’n vertekening, dat het lijkt alsof de bodem oploopt, maar dat is niet zo. Ik mag de sub op de bodem laten zakken en we gaan een opstijging maken. Druk opbouwen in de hardtank, afsluiter open. Sissend geluiden en even wachten. Nog een klappie lucht erbij. Heel langzaam komt de sub los van de bodem. Dit is zo ontzettend gaaf!
Eenmaal aan de oppervlakte, moeten de softtanks weer vol geblazen worden, want eerder mag de koepel niet open. Alle kleppen weer dicht en nog even de cabinedruk ontluchten via het ventiel wat op een omgekeerd doucheputje lijkt. We varen terug naar de steiger. Dit is zoals ik al zei wel heel erg leuk.
Robert vaart de sub op de trailer onder begeleiding van Robin.
Daarna gaan we met z’n vieren eten bij Papa’s Beach House.
Jammer genoeg kan Robin er niet bij zijn.
We sluiten de dag met een Papa’s Biertje en een heerlijke burger. De foto is wat wazig, door het trillen van de honger denk ik. Zo’n hele dag buiten zijn, stimuleert nu eenmaal de spijsvertering.
Ik wil graag Robin, Emile, Cor, Robert, Dick, Bart en de gemeente Haarlemmermeer bedanken voor hun inzet, materiaal en tijd om deze dag mogelijk te maken voor de familie Wilts.